U divljini, odnosno svojim prirodnim populacijama, aronija raste u vlažnom, kiselom zemljištu, najčešće u blizini rubova šuma. Generalno, nazivom aronija (Aronia spp.) obuhvaćene su biljke uobičajeno poznate pod engleskim nazivom ¨chokberries¨, i to: crna aronija (A. Melanocarpa) i crvena aronija (A. Arbutifolia), te aronija purpurno obojenih plodova (A. x Prunifolia) koja je nastala ukrštanjem prethodne dvije vrste. Sve navedene vrste aronije imaju i dekorativne osobine, s obzirom da se odlikuju privlačnim grozdovima bijelih cvjetova krajem proljeća i purpurno-crvenim listovima u jesen. Istraživanje je pokazalo da su plodovi aronije prema bogatstvu prirodnih izvora antioksidanasa u samom vrhu među vrstama jagodastog voća, ali sadrže i niz drugih ljekovitih komponenti, što je veoma često čini da bude svrstana u ljekovite biljke. Dakle, bilo da se radi o dekorativnoj, ljekovitoj ili vrsti voća, nema sumnje da aronija ima veliku komercijalnu vrijednost koja još uvijek nije prepoznata u proizvodnji na području BiH.

Od svih prethodno navedenih vrsta crna aronija, ili crnoplodna aronija, se smatra kulturom čiji su plodovi najprijatniji za konzumiranje, i veoma su bogati u antioksidansima. Biljku ove vrste čini grm 1,5 do 1,8 m visine sa izobiljem izdanaka koji mogu rasti čak i do 3 m. Aronija je prilagođena većini uslova za uzgoj, od vlažnih do suši sklonih zemljišta, lokacija sa djelimičnom sjenom ili punom osunčanošću, i predstavlja samooplodnu vrstu, mada je oplodnja poboljšana ukoliko se uzgajaju najmanje dvije biljke. Ovo je vrsta jagodastog voća veoma jednostavna za uzgoj, s obzirom da zahtjeva veoma malo brige u pogledu đubrenja, zaštite i rezidbe. Najrodnije grane kod aronije su one starosti 2-6 godina, dok na starijim potencijal rodnosti je umnogome smanjen. Prema tome, u pogledu rezidbe potrebno je samo izvršiti uklanjanje nekih od starijih grana. Plodovi aronije su crne ili crno-crvene boje, izgledom dosta slični onim kod zohve, a počinju sazrijevati u avgustu. Iako sazrijevaju krajem ljeta do početka jeseni kada se može obaviti berba, plodovi aronije, ostaju na biljci sve do zime, s obzirom da su veoma zajedljivog okusa koji prilikom konzumiranja u svježem stanju izaziva grč kod čula okusa, te se zbog toga za njih kaže da izazivaju gušenje. Prilikom prerade dodatkom određenih količina šećera smanjuje se kiselost, a zbog visoke razine pektina plodovi aronije predstavljaju izvrsnu sirovinu za preradu u džemove i sokove, sami ili u kombinaciji sa onim od drugih vrsta voća koji imaju nizak sadržaj pektina.